مدرنیته

کشور نیاز به اصلاح دارد. اگر دغدغۀ اصلاح نبود، احتمالاً همه چیز تغییر می‌کرد؛ نه کتابی بود که شما آن را الآن ببینید، نه مایی که کتاب را تألیف کنیم و نه حتی شمایی که کتاب را بخرید و بخوانید! اما ما الآن در دوران «پسادغدغۀ اصلاح» زندگی می‌کنیم! فرایند اصلاح، متوقف است بر وجود «اصلاح‌گران»! اصلاح‌گرانی که محتوا و روش اصلاح را بشناسند، امید به اصلاح داشته باشند، احساس بدهکاری‌شان بر طلبکاری‌شان بچربد و اهلِ هزینه‌دادن باشند. این کتاب محتوا و روش را به شما معرفی می‌کند، کمی‌ هم گرد امیدواری می‌پراکند! اما برای ویژگی‌های دیگر نسخه‌ای ندارد! «مسئله‌محوری»، «کنشگری خلاق»، «تمرکز بر مسئله و پیگیری آن»، «اجتماعی‌شدن»، «نزدیک‌شدن به مسائلِ مرتبط‌تر با عامه» و «جبهه شدن»، کلیدواژه‌هایی است که ما را در هر کجا و هر زمان که باشیم به یکدیگر وصل خواهد کرد. مجموعۀ پنج‌جلدی کنشگر - و این کتاب که جلد چهارم از این مجموعه است- برای تبیین همین کلیدواژه‌ها تألیف شده است؛ لذا اگر این کلمات الآن برایتان مبهم‌اند، نگران نباشید! کتاب را بخوانید!

این کتاب تلاشی است برای روایت ابعاد گوناگون کیفیت حضور و نقش‌آفرینی‌های بسیج دانشجویی دانشگاه تهران و بیان تاریخی آنچه بر بسیج دانشجویی و دانشگاه تهران گذشته است. اگرچه در خلال روایت‌های کتاب، به مسائل مختلفی از قبیل تحولات صورت گرفته در سایر تشکل‌های فعال در دانشگاه تهران، تفاوت‌های رویکردی مسئولین دانشگاه تهران در دوره‌های زمانی مختلف، ارتباط مسائل دانشگاه و رخدادهای دانشجویی با فضای عینی سیاسی‌اجتماعی کشور نیز پرداخته شده، ولی مسئلۀ اصلی این کتاب مروری بر وضعیت بسیج دانشجویی در دانشگاه تهران و روایت تطورات این تشکل دانشجویی است؛ تا بتوان درمورد ایدۀ بسیج دانشجویی، رسالتی که توسط حضرت امام خمینی (ره) بر عهده‌اش گذاشته شده و روندی که طی کرده است، نگاهی آسیب‌شناسانه پیدا کرد.

حصول این نتیجه جز با بررسی دقیق و موشکافانۀ روند‌های حاکم بر بسیج دانشجویی دانشگاه تهران، از تأسیس تاکنون، میسر نخواهد شد و یکی از بهترین شیوه‌ها برای این بررسی موشکافانه، تدوین تاریخ شفاهی این مجموعۀ انسانی است. از مسیر تاریخ شفاهی است که می‌توان به آداب، سنت‌های نهادینه شده، نوع نیروی انسانی فعال، کنش‌ها و واکنش‌ها به مسائل روز انقلاب اسلامی، ساختارها و رویه‌ها و نهادسازی و اثرات این تشکل بر دانشگاه و مسیر انقلاب اسلامی پی برد و نهایتاً با نگاهی واقع‌بینانه به این مجموعۀ انسانی نگریست و ذاتیات و عوارض این مجموعه را شناخت و درصدد اصلاح این تشکل برآمد.